• odmiana populacyjna
• dobre plonowanie
• wysoka zawartość tłuszczu
• niska zawartość glukozynolanów
• odmiana charakteryzuje się dobrą odpornością na choroby grzybowe

CHARAKTERYSTYKA ODMIANY

BOSMAN jest odmianą populacyjną, dwuzerową o podwyższonej zawartości białka w nasionach, średniowczensną, dojrzewającą  równomiernie, nieosypującą się. W doświadczeniach (COBORU) plonuje stabilnie, na poziomie 104% w stosunku do odmian wzorcowych. Jest odmianą intensywną. Spośród badanych odmian najlepiej reaguje wzrostem plonu na wszelkie ulepszenia agrotechniczne uzyskując plon nasion
w wysokoœci 107% wzorca. Rośliny odmiany Bosman są niewysokie i charakteryzują się silnym pokrojem, co sprawia, że niewylegnięty, stojący, dobrze wietrzony łan jest mniej podatny na atak chorób grzybowych.
Innym walorem tej odmiany, ważnym z punktu widzenia przemysłu olejarskiego jest wysoki plon oleju surowego (108% wzorca), co wynika z wysokiej zawartoœci tłuszczu w nasionach.

Technologia uprawy
Bosman jako odmiana intensywna bardzo wdzięcznie reaguje plonem na prawidłową agrotechnikę, wyższe nawożenie oraz terminowe wykonanie zabiegów pielęgnacyjnych i ochronnych. Wybrane do uprawy stanowisko powinno cechować się stosunkowo żyzną glebą kompleksu pszennego lub żytniego bardzo dobrego i dobrego. Najlepszymi przedplonami są gatunki wcześnie schodzące z pola, pozostawiające
w glebie dużą ilość substancji organicznej jak wczesne ziemniaki i rośliny motylkowe. Gorszy przedplon stanowią zboża. Jesienne nawożenie
ogranicza się do zasilenia gleby w około 50-70 kg P ₂O ₅ i 120-140 K ₂0 na 1 ha. Jedynie na słabszych stanowiskach i po gorszym przedplonie można zastosowaæ do 40 kg azotu na 1 ha. Nie wolno także zapominać o dostarczeniu odpowiedniej ilości siarki (około 20 kg) i boru niezbędnych do prawidłowego rozwoju roślin.
Nasiona muszą być koniecznie chronione skuteczn zaprawą nasienną.

Siew i nawożenie mineralne
Siew należy wykonać w prawidłowo przygotowaną glebę w zależności od rejonu kraju od 10 (rejon północno-wschodni) do 25 (województwa
zachodnie) sierpnia, w ilości 4-5 kg nasion na 1 ha. Wiosenna dawka nawozu stosowana w dwóch połówkowych porcjach (wczesną wiosną po ruszeniu wegetacji i w okresie pąkowania) wynosi w zależności od kondycji roślin od 120 - 160 kg/ha.

Ochrona roślin
Nieodzowna jest ochrona plantacji przed chwastami. Wszelkie zaniedbania w tej dziedzinie prowadzą do obniżki plonu, przekreślając opłacalność produkcji. Oprysku herbicydem należy dokonać jesienią przedsiewnie, posiewnie lub po wschodach. Dobór środków stosowanych według zaleceń IOR zależy od stanu zachwaszczenia pola, spektrum gatunkowego chwastów, warunków klimatycznych.
W większości lat rzepak zimuje zadowalająco, a jego uszkodzenia regenerowane są na wiosnę.

Obsada poniżej 20 roślin na 1 m ², nierównomiernie rozmieszczonych na polu stanowi podstawę do podjęcia decyzji o zaoraniu plantacji.
Skuteczna walka ze szkodnika mi jest ważnym czynnikiem gwarantującym wysokie plony. Wczesną wiosną należy obserwować pojawienie się chowaczy, brukwiaczka czterozębnego, a w okresie pączkowania i na początku kwitnienia słodyszka rzepakowego, czy nieco później chowacza podobnika i pryszczarka kapustnika. Szkodniki te zwalczamy przez oprysk insektycydami, kierując się przy wyborze środka zaleceniami IOR oraz wskazaniami stacji kwarantanny. W związku ze wzrostem zagrożenia chorobami grzybowymi zalecane jest wykonanie w okresie kwitnienia oprysku preparatami grzybobójczymi. Chroni to plantacje szczególnie w niekorzystnych mokrych latach przed porażeniem roślin takimi chorobami jak: zgnilizna twardzikowa, czerń krzyżowych czy szara pleśń. Zabieg ten wpływa na wzrost plonu oraz poprawia jakość zebranych nasion. Sprzętu najlepiej dokonać jednoetapowo w fazie pełnej dojrzałości nasion. Bardzo dobre rezultaty daje wcześniejsze zastosowanie regulatorów dojrzewania.
Plantacje zachwaszczone, nie wyrównane można zbierać dwuetapowo, przy czym cięcie na pokosy należy wykonać gdy nasiona zaczynają brązowieć (dojrzałość techniczna).